گـفـتـنـد فـرق فـاتح خـیـبـر شکـسته شد           فرقش نه...رکن دین پیمـبر شکسته شد

حالا که نیست فاطمه اش سر، شکسته شد           تا زنده بود کِی سر حیدر شکسته شد؟!

در کـوچـه فـاطمـه سـپر مـرتضاش شد

حـالا که نیست اوج غـریبـیش فاش شد

حـیدر اگـر به بستر خود گریـه می کند           در لحـظه های آخـر خود گـریه می کند

تنهـا بـرای هـمـسر خـود گریـه می کند           بـر آیـه هـای کوثـر خـود گریه می کند

سی سال قلـبش از غم زهـرا کبـاب شد

سـی سـال با نگـاه مـغـیـره عــذاب شـد

فرقش شکست، خانه ولی در خطر نبود           زن پشت درب خانه و آن سو شرر نبود

شـکر خـدا کـه دشمن او پـشت در نبود           ایـن بار از مـغـیره و قـنفـذ خـبـر نـبود

شمـشیر گـرچه تا وسـط گـونه اش برید

در روز دفـن فـاطـمـه آقـا قـدش خـمـید

عمـر علـی سرآمده و آخرین شب است           مولا میان بستر خود غرق در تب است

حالا که قلبش از غم و غصه لبالب است           دلواپـس حسین و پـریشـان زینـب است

عـباس تو بمان که نصیحـت کنـد تو را

دربـارۀ حـســیـن وصــیـت کـنـد تـو را

این کیـنه ها دو مـرتبه تکـرار می شود           در کـربـلا حـسـیـن گـرفتـار مـی شــود

در قتـلگـه کـه معرکـه دشـوار می شود           روبـاه هـم شـبیـه سـگِ هـار مـی شـود

از هر طرف به پیکر او حمله می کنند

در پـیـش چـشم مـادر او حمـله می کنند

تا سـعی می کـند که بـه زانـوش پا شود           سنـگی دوبـاره سمت جبـینش رها شود

با نیزه جسم بی رمقـش جا بـه جا شود           از پـشت عاقـبت سرش از تن جدا شود

عصـر دهم بـه زخـم دل مـا نمک زنند

طـفلان و دخـتران حـرم را کتـک زنند